Sevgili dostlar,
Ben annemi kaybettiğimde 19 yaşındaydım. Onun ne kadar önemli olduğunu o yaşarken biliyor muyduk, evet biliyorduk belki, ama gidince çok daha iyi anladık hepimiz, tüm aile.
Bir süre dağıldık gittik, çok zor toparlandık. Bir de, tam da ergenlikten filan çıkıp da onu biraz biraz anlamaya başladığım bir dönemde gitti o. Bin türlü iç hesaplaşma yaşadım onun ardından.
Bir de, sırf onun yaptığı, başka kimsede görmediğim bir börek ve kurabiye vardı, keşke tariflerini öğrenmiş olsaydım, keşke ondan daha fazla şey öğrenmeye vaktim olsaydı... Ve bugün, kaç yaşında olursam olayım içim hala sızlıyor.
Geçen gün biri dedi ki, insan uyurken her şeyi unuturmuş, insanların hayatındaki rolünü, geçmişini, her şeyi. Bir tek anneler ve çocukları birbirini "hatırlarmış" bu süreçte. Bu kadar önemli onlar bizim için. Ve böyle bir sorumluluğu, "hiç istifa edemeyeceğin" bir görevi, anneliği yüklenmek.
Sevgili anneler, anne adayları, ya da annesiymiş gibi bir çocuğu yetiştirebilenler, hepinize büyük saygı duyuyorum. Anneler gününüz kutlu olsun!
Bazı kültür-sanat yazılarının, dergilerinin zor okunur ve zor anlaşılır olmasından sıkıldınız mı? Ben de sıkıldım. Gittiğim pek çok türdeki etkinlikleri burada sizlerle buluşturacağım...
erken kaybınıza çok üzüldüm.anne dünya üzerinde en önemli ve özel varlık tüm insanlar için.yaş kaç olursa olsun değişmiyor..Rabbim size sabır versin.sevgiler..
YanıtlaSilSağolun...
SilBiz büyük, güzel bir aileyiz, anneler ve çocukları olarak (nerede olurlarsa olsunlar)